[av_textblock size=” av-medium-font-size=” av-small-font-size=” av-mini-font-size=” font_color=” color=” id=” custom_class=” av_uid=’av-kapgpikx’ admin_preview_bg=”]
Lia en haar manier van verlies verwerking
Lia…wat is ze verdrietig. Dat komt al tot uiting bij onze kennismaking. Haar verdriet gaat niet over het feit dat de regen met bakken uit de lucht viel en ook niet over haar grote verlies, het sterven van haar dochtertje van 3, alweer 6 jaar geleden. Tenminste dat denkt en zegt ze. Dat ze zo moet huilen was omdat ze alles een plek had gegeven, maar nu kwam het allemaal weer terug.
Wanneer Lia thuis kwam van haar werk, was de koek op. Het huishouden en de zorg voor hun twee kinderen werd grotendeels verzorgd door haar man.
Teleurstelling
Lia voelt zich teleurgesteld in zichzelf. Ze heeft haar rouwproces immers volgens de ‘boekjes’ doorlopen. Verderop in het gesprek blijkt dat het vooral de ‘boekjes’ van anderen geweest zijn. Ze heeft contact gehad met lotgenoten en dat heeft wel voor de nodige opluchting gezorgd.
Lia hoorde toen dat ze niet de enige was met zo’n intens verdriet. Ze heeft heel veel tranen gehuild en alles leek te slijten. Lia heeft ook verhalen van anderen gehoord die nog erger leken te zijn en die haar aandacht nodig hadden gehad. Zorgzame Lia heeft alleen niet altijd geluisterd naar de signalen van haar lichaam en haar geest in het proces van haar verliesverwerking. Met haar sterke wil heeft ze op een bepaald moment de knop omgezet en besloten dat het klaar was. Op dat moment leek dat ook de juiste beslissing. Maar…nu is de tijd gekomen om er verder mee te gaan.
Niks
Tijdens ons gesprek komen we langs een hoopje natuurlijke afval; takjes, blaadjes, een stukje touw en de restanten van een vogelnestje. Ik vraag haar deze hoop wat open te maken en te kijken wat er helemaal onderin zichtbaar was. In alle rust doet Lia haar ding en schuift met zorg heel voorzichtig een en ander aan de kant. Alsof ze werkelijk breekbare zaken aan het verplaatsen is. Op een gegeven moment stopt ze en ik vraag haar wat ze ziet. “Eronder zit helemaal niks”, zegt ze en ze barst weer in tranen uit. Een hele tijd zitten we samen bij het ‘niks’. “Dat is het wat ik steeds voel!” zegt ze opeens met een opgewonden stem. “Er is een ‘gat met leegte’ in mij gekomen, toen mijn dochtertje stierf. En dat zit er nog steeds.”
Emoties
Lia’s conclusie maakt heel veel los bij haar. Eindelijk komt het verwerkingsproces weer op gang. De emoties die te pijnlijk waren geweest en zich vastgezet hadden in het ‘niks’ van Lia kwamen nu los en krijgen de ruimte. Bij de volgende sessie ontmoet ik een andere Lia. Ze verteld dat ze heel moe is en dat ze tijdelijk in de ziektewet zit, maar dat ondanks dat het een heftige periode is ze ook weer van kleine dingen begint te genieten.
Tips voor de coach:
Geef aandacht aan de werkelijke emoties. Als jij als coach op het juiste moment zorgt voor aandacht en ruimte voor wat er diep van binnen afspeelt, dan ontstaat er vrij snel een natuurlijk verwerkingsproces. Zo voorkom je dat bij je klant psychische en fysieke klachten ontstaan, die onverwerkte emoties met zich mee kunnen brengen.
Let op: De manier hoe jij als coach met emoties en verlies om kunt gaan bepaalt de mate waarin je je klant ook naar dat punt kunt begeleiden. Wanneer jij emoties ver weg stopt, zul je anderen vragen stellen en interventies gebruiken dan wanneer je emoties gemakkelijk toelaat.
P.S. De naam is veranderd om de privacy te bewaken.
Wil je leren hoe je ‘natuurlijk omgaat met een verlieservaring?’
Door middel van een training ‘natuurlijke’ tools leren, zodat je jezelf en anderen ondersteunt bij een rouwproces?
Kijk dan op de agenda van Wandelcoaching Nederland voor trainingen en opleidingen.
[/av_textblock]
